George Enescu Festival στο Βουκουρέστι.
Ένα φεστιβάλ που δε θα μπορούσε η χώρα μας ούτε να το ονειρευτεί -αν ακόμα αυτή η χώρα ονειρεύεται... Αυτές τις μέρες στο Βουκουρέστι γίνονται στα πλαίσια του Φεστιβάλ Ενέσκο, τρεις μεγάλες συναυλίες κάθε μέρα, μία νωρίς το μεσημέρι, μία αργά το απόγευμα και μία το βράδυ λίγο πριν τα μεσάνυχτα. Οι συναυλίες δίνονται κατά κύριο λόγο από Συμφωνικές ορχήστρες που καταφθάνουν από όλα τα μήκη και τα πλάτη του πλανήτη. Ο μεγάλος αριθμός των συναυλιών αυτών που κάθε μια τους συμπεριλαμβάνει και πολύ μεγάλο αριθμό μουσικών, εκτός της υψηλής ποιότητας, σηματοδοτεί και υπέρογκα χρηματικά ποσά που η μόλις ανερχόμενη οικονομικά αυτή φτωχή χώρα διαθέτει για τον πολιτισμό. Οι περισσότεροι από τους ακροατές πηγαίνουν κάθε μέρα και στις τρεις συναυλίες που πραγματοποιούνται. Εκεί δεν φορούν τα ρούχα της δουλειάς, ούτε τα πρόχειρα ή καθημερινά τους ρούχα. Ετοιμάζονται όπως αρμόζει στις επίσημες στιγμές της ζωής, που δεν είναι πολλές και σίγουρα ούτε ίδιες με όλες τις άλλες. Είδα τις ωραιότερες τουαλέτες που έχω δει ποτέ μου και μάλιστα στις ωραιότερες γυναίκες που έχω συναντήσει. Νόμιζες πραγματικά πως έχουν ξεπηδήσει οι νεράιδες από τα παραμύθια και κυκλοφορούν στον κόσμο.
Είχα την μεγάλη τύχη να παρευρεθώ στην δική μας συναυλία, του Eν Χορδαίς μας, En Chordais, και να απολαύσω για μια ακόμη φορά τη σπουδαία σύνθεση του αγαπημένου Κυριάκου, τα Μουσικά ταξίδια του Μάρκο Πόλο. Στο Romanian Athenaeum έγινε η συναυλία, στις 17 του Σεπτέμβρη και στις 10.30 το βράδυ.. μία Ροτόντα του 1820 φημισμένο για την ακουστική του που ήταν πράγματι τόσο εξαίρετη ώστε δεν χρειάστηκαν μικρόφωνα. Αυτό και μόνο θα ήταν αρκετό για μία άλλης ποιότητας ατμόσφαιρα της εν λόγω μουσικής παράστασης η οποία κατάφερε να μας γυρίσει πολύ πίσω στο χρόνο. Σε έναν χρόνο που η μουσική δεν χρειαζόταν ενισχύσεις. Ήταν αρκετή από μόνη της για να αγγίξει τις ψυχές που της παραδίδονταν.
Οι Έλληνες, όπως και οι ξένοι φιλοξενούμενοι μουσικοί, είναι γνωστό πως είναι ένας κι ένας. Θα σημειώσω όμως εδώ πως, κατά τη γνώμη μου, ήταν τρεις οι πολύ μεγάλες στιγμές της έξοχης συναυλίας. Η πρώτη ήταν ένα ταξίμι του Κυριάκου Καλαϊτζίδη, το συγκλονιστικότερο ταξίμι που έχω ακούσει ποτέ μου, -και πιστέψτε με, έχω ακούσει κάποιες εκατοντάδες. Θαρρείς και πήγαζε κατευθείαν από την καρδιά του σύμπαντος. Ήταν μια μουσική ζωγραφιά γεμάτη πάθος και πόνο, ήταν σιωπή και ανάσα, κραυγή και ψίθυρος. Γέννηση, θάνατος και ανάσταση ήταν. Η δεύτερη μεγάλη στιγμή ήταν το τραγούδι του Ιρανού Κιγιά Ταμπασσιάν που το ίδιο το τραγούδι που έχει συνθέσει, ο τρόπος που το έπαιξε στο σετάρ του, αλλά και η ερμηνεία του η φωνητική κατάφεραν να ζωντανέψουν την παλιά ένδοξη ιστορία της πατρίδας του, αλλά και τον ανεκλάλητο πόνο για το σημερινό ρημαδιό της, όπως την κατάντησαν οι ισχυροί του κόσμου. Και η τρίτη μεγάλη στιγμή της παράστασης ήταν το ταξίμι του άλλου Κυριάκου, του Πετρά. Η τρυφερότητα με την οποία δόνησε το δοξάρι του βιολιού του στις χορδές ήταν εφάμιλλη του πρώτου φιλιού που δέχεται παρθένα κόρη από τον αγαπημένο και ριγάει σύγκορμη. Ήταν φτεροκόπημα πουλιών και λαθραία διείσδυσή μας στη μυστική φωλιά τους.
Από μια τέτοια συναυλία, δεν βγαίνεις απλώς καλύτερος άνθρωπος, όπως θα έλεγε ο Σαββόπουλος για μια συναυλία του Χατζιδάκι. Βγαίνεις άνθρωπος λεύτερος που δε σε χωράει πλέον ούτε το παρόν, ούτε η πατρίδα, ούτε καν οι συγγενείς και οι φίλοι. Και ελπίζεις πως σε χωράει ο Θεός...
Καλή συνέχεια να έχουν τα άξια αυτά παλικάρια, που αντιπροσωπεύουν το ωραιότερο πρόσωπο της πατρίδα μας όπου γης και τώρα βρίσκονται ήδη στην Κορέα για να συνεχίσουν κατόπιν στην Κίνα και στο Μεξικό. Ο Θεός μαζί τους.
No comments:
Post a Comment
Σχόλια