Τι είναι αυτό που
οδηγεί κάποιους να δημιουργούν ή να εντάσσονται σε ομάδες “υπεράσπισης”
συνανθρώπων τους, κακοποιώντας, ή και φονεύοντας κάποιους άλλους, με
οποιοδήποτε πρόσχημα;
Στέκονται ικανοί
λόγοι, όπως, η δυσλειτουργία του δικαστικού συστήματος, η γενική ατιμωρησία των
παραβατών του νόμου, η ηθική κατάρρευση του πολιτικού συστήματος, και η
αντίστοιχη οικονομική της χώρας μας; Αν οι λόγοι αυτοί ήταν ικανοί, τότε θα
παίρναμε όλοι από ένα όπλο εναντίον οποιουδήποτε θεωρούμε πως αποτελεί δημόσιο
ή προσωπικό μας κίνδυνο. Δεν το κάνουμε όμως.
Μπορεί να
θυμώνουμε όταν αδικούμαστε, να πληγωνόμαστε, να υποφέρουμε, ακόμα και να
απελπιζόμαστε, αλλά δεν καταφεύγουμε στη βία και τα όπλα της. Και δεν το
κάνουμε, όχι επειδή είμαστε δειλοί, σε σχέση μ’ αυτούς που παρουσιάζονται ως
“παλικάρια”. Εμείς δεν τους θεωρούμε ούτε παλικάρια, ούτε άξιους να μας
αντιπροσωπεύσουν, διότι δεν μας εκφράζει ο τρόπος τους, αλλά και διότι κανείς
δεν τους ανέθεσε με θεσμικό τρόπο, να μας αντιπροσωπεύουν. Η σύσταση των ομάδων
τους είναι παράνομη και οι πρακτικές τους παραβατικές, όσο κι αν φορούν μάσκες
“προστασίας”, “καλοσύνης”, “προσφοράς”, “εθνικοπατριωτισμού” και “χριστιανικού”
τάχατες χαρακτήρα.
Εμείς γνωρίζουμε
την ιστορία μας. Απ’ τα αρχαία χρόνια διδαχθήκαμε τη φιλοξενία, “ο τιμων, εαυτόν
τιμά, και ο υβρίζων, εαυτόν υβρίζει”, κι απ’ τα χριστιανικά, όχι απλά την
αποδοχή της διαφορετικότητας, αλλά το ενιαίο σώμα όλου του ανθρωπίνου γένους,
“ουκ ένι Ιουδαίος ουδέ Έλλην, ουκ ένι δούλος ουδέ ελεύθερος, ουκ ένι άρσεν και
θήλυ΄ πάντες γαρ υμείς εις εστέ εν Χριστώ Ιησού…”.
Σε αντίθεση μ’
αυτούς, εμείς διαθέτουμε εαυτό.
Μπορεί τραυματισμένο, πεινασμένο, κουρασμένο, αλλά εαυτό μέσα στον οποίο
αγωνιζόμαστε να κατοικήσουμε ειρηνικά. Εαυτό, που όταν υποφέρει, ξέρουμε να τον
θεραπεύουμε, ελπίζοντας, πιστεύοντας και αγαπώντας.
Είμαστε ένας βαθιά
ποιητικός λαός, κι ας τον χλευάζουν πολλοί σήμερα. Ποιητικός και φιλότιμος λαός
είμαστε, με όλες τις αδυναμίες και τα κουσούρια μας. Ούτε φιλοπόλεμοι είμαστε,
ούτε φονιάδες. Ο εαυτός μας έχει θραφεί με αρχαίες και βυζαντινές αξίες, ακόμα
κι αν συχνά μας αρέσει να τις αμφισβητούμε. Εφόσον τις γνωρίζουμε και τις
κατέχουμε, μπορούμε και να τις αμφισβητούμε. Και γι’ αυτό είναι ανάγκη να
παραμείνουν και τα αρχαία και τα θρησκευτικά στα σχολειά μας. Αυτά σμίλεψαν και
σμιλεύουν το ποιητικό μας είναι και μας κρατούν εντός του εαυτού μας. Μέσα απ’
αυτόν τον σμιλεμένο εαυτό μπορούμε να αντιμετωπίζουμε ειρηνικά και δημοκρατικά
όλες τις αντιξοότητες.
Διότι πριν
αρπάξεις το μαχαίρι να σκοτώσεις, έχεις ήδη προβεί σε μία ύβρη. Αντικατέσησες
τον θεό με τον εαυτό σου, κι επειδή η ύβρις ως γνωστόν τιμωρείται, η τιμωρία
είναι να απωλέσεις τον εαυτό σου.
Στο αρχαίο ρητό θα
προσθέταμε σήμερα: “… και ο φονεύων, εαυτόν φονεύει…” Εις εαυτόν, λοιπόν, εις
εαυτόν μορφωμένο, καλλιεργημένο, ποιητικό, με γνώση του είναι του που βαστά από
γενιά αιώνια.
Βασιλική Νευροκοπλή
για το portal.gr
http://www.toportal.gr/
No comments:
Post a Comment
Σχόλια