Τα παραμυθάκια... Τα καλά παραμυθάκια που είναι τα φτερά της αλήθειας, -που λέει κι ο π.Ανανίας-, με παίρνουν κι εμένα κι όλο με ταξιδεύουν, κι όλο με πάνε. Κι άλλοτε λέω πως ο κόσμος χάλασε και πια δεν καταλαβαίνει από τις αλήθειες τους, κι άλλοτε πάλι λέω πως ο κόσμος είναι χρυσός κι η καρδιά του ουρανός για τα φτερά τους... Βλέπετε, το πρώτο το είπα δέκα μέρες πριν, που έκανα την πιο δύσκολη παρουσίαση της ζωής μου, τόσο δύσκολη που προσπάθησα να την ξεχάσω μόλις τελείωσε. Ένας πανζουρλισμός γινότανε, μα ήτανε και μερικά παιδάκια που κρέμονταν απ' το στόμα μου, κι έλεγα μέσα μου, "κουράγιο, κουράγιο γι' αυτές τις ψυχούλες..." Το δεύτερο, όμως το είπα και το ματαείπα δεκάδες φορές στη Χαλκίδα, και πώς να μην το πω; Τόση χάρη, τόση αγάπη, τόσες αγκαλιές, τόσοι καλλιεργημένοι αγροί ψυχών..., αλλά και τόσο όμορφος κι ευλογημένος τόπος...
Με κάλεσαν, λοιπόν, από το ΚΕΣΟ, Κέντρο Στήριξης Οικογενειών, της Μητροπόλεως Χαλκίδας, κι εγώ αποδέχτηκα με μεγάλη χαρά την πρόσκληση, όπως πάντα. Δεν είχα ξαναπάει ποτέ στη Χαλκίδα, που τη βρηκα σαν μινιατούρα της Κωνσταντινούπολης από άποψη ομορφιάς και τοποθεσίας. Με συνεπήρε το κάλλος της, μα αγάπησα και τους ανθρώπους της, και η αλήθεια είναι πως γνώρισα πάρα πολλούς, αφού είναι πάρα πολλοί αυτοί που εργάζονται για τη Μητρόπολη και το σπουδαίο έργο που επιτελεί.
Τι κατασκηνώσεις, τι κοινωνικό φαρμακείο, τι η ομάδα "Μέλι Γάλα" που φροντίζει τις γυναίκες που θηλάζουν, που μαζεύει γάλατα για όσους δεν έχουν... Άνθρωποι μορφωμένοι, επιστήμονες, οικογενειάρχες, άνθρωποι δοτικοί, ανοιχτοί, πανέξυπνοι, φιλόξενοι, γελαστοί. Στις τέσσερις μέρες που έμεινα εκεί, κοιμήθηκα σε τρία σπίτια κι έφαγα σε τέσσερα, αλλά και έξω, στα περίφημα ουζερί με τους ασύλληπτους μεζέδες θαλασσινών. Τέτοια φιλοξενία δε μου ξανάτυχε, το λέω.
Η παρουσίαση του Καλλίστρατου έγινε το απόγευμα του Σαββάτου, στην αυλή του ΚΕΣΟ, αφού πρώτα για δυο περίπου ώρες τα παιδιά έπαιξαν κατά ομάδες, σε παιχνίδια που είχε σχεδιάσει η ομάδα "Μέλι Γάλα", με την ψυχή τους.
Το παραμύθι ήρθε να τους ξεκουράσει, να τους ησυχάσει, να καταλαγιάσει γλυκά τη χαρά που είχαν μικροί μεγάλοι. Δεν περιγράφεται με λόγια η συγκίνηση και η ατμόσφαιρα. Δεν περιγράφεται ούτε το πόσες προσφορές δέχτηκαν οι άνθρωποι της διοργάνωσης για όλο αυτό το όμορφο πανηγύρι. Άλλος κουβάλησε, άλλος χάρισε τους χυμούς, άλλος τα μικρά φυτά που πήραν στο τέλος τα παιδιά να τα φυτέψουν στο δικό τους χωραφάκι, άλλος τα γλυκά, άλλος τα ψωμάκια, άλλος με την κιθάρα του, άλλος στην καθαριότητα, άλλοι στα παιχνίδια, άλλοι στα βιβλία, στον ήχο, στην οργάνωση, τι να πρωτοπώ; Και οι καλοί εκδότες μου εκεί, συντροφιά και στήριγμά μου.
Θα πω πως πολλοί από τους νέους φιλότιμους εργάτες όλης της προσπάθειας που κάνει η Μητρόπολη Χαλκίδας, ήταν πνευματικά παιδιά του νυν Σιατίστης Παύλου, όταν ακόμα υπηρετούσε εκεί ιερέας στον Άγιο Ιωάννη και ηγούμενος στον Άη Γιώργη τον Αρμά, -στον οποίο πήγαμε αγρυπνία του Σταυρού. Φεύγοντας για τη Σιάτιστα ο καλός ποιμένας, άφηνε πίσω του πολλές καρδιές φλεγόμενες από αγάπη για τον Χριστό και την Εκκλησία. Και ο νέος Μητροπολίτης, ο Χρυσόστομος, άνοιξε την αγκαλιά του σε όλους αυτούς και σε ακόμα περισσότερους, τους δέχτηκε και τους πόνεσε όλους, τους αγάπησε και τον αγάπησαν, κι αυτό είναι σήμερα το πιο σπουδαίο. Τόσα καλά λόγια που άκουσα, είχα μεγάλη λαχτάρα να τον γνωρίσω. Δεν ήξερα πότε να φύγω. Έφευγε κι ένας από τους πολλούς φίλους που έκανα εκεί, την επομένη το πρωί της Κυριακής για Καβάλα και σκεπτόμουν να αποδεχθώ την πρόσκλησή του να μ' αφήσει Θεσσαλονίκη με το αυτοκίνητο. Δεν ξέραμε αν θα προλάβαινε ο Μητροπολίτης να έρθει στην εκδήλωση, γιατί βρισκόταν στη Β.Εύβοια. Αφού ταλαντεύτηκα λίγο, είπα πως αν έρθει στην εκδήλωσή μας θα φύγω με το αυτοκίνητο του φίλου, αλλιώς θα φύγω με το τρένο το απόγευμα, αφού πρώτα πάω στον Άγιο Νικόλαο το πρωί που θα λειτουργούσε για να τον γνωρίσω.
Δεν μπόρεσε να έρθει τελικά στην εκδήλωση, έμεινα λοιπόν. Ήταν μια ξεχωριστή Θ.Λειτουργία που ευτυχώς την αξιώθηκα. Γελώντας μετά, έλεγα στον Κυριάκο πως αυτό ήταν φεστιβάλ καλλιφωνίας. Ο ένας ήταν καλλιφωνότερος από τον άλλο. Από τον Επίσκοπο, μέχρι τους διάκους, τους ιερείς, τους ψαλτάδες. Μεγάλο πράγμα να ευχαριστιέται τόσο το αφτί. Βοηθάει τον άνθρωπο να προσεύχεται. Μαλακώνει η καρδιά του. Γλυκαίνεται. Όταν τέλειωσαν όλα, -γιόρταζε κι ο π.Φιλόθεος και είχε ευχές και κεράσματα κι απ' όλα τα καλά-, με φώναξε ο Μητροπολίτης και πήγα να πάρω την ευχούλα του. Με ευχαρίστησε, κι εγώ δεν ήξερα τι να πω, πώς να τον ευχαριστήσω για όλα τα δώρα της φιλοξενίας που μου έκαναν τα παιδιά του, που εγώ τίποτα δεν έκανα, τίποτα, μόνο ένα παραμύθι τους είπα. Ήταν τόσο λαμπερός και γελαστός, τόσο καλόκαρδος, που μου έδωσε μεγάλη χαρά. Έφυγα πετώντας, κι ας μιλήσαμε μόνο ένα λεπτό. Μήπως τάχα χρειάζεται περισσότερο η αγάπη;
Ευχαριστώ, ευχαριστώ, ευχαριστώ τον Χριστό που ευλογεί τους ανθρώπους που τον αγαπούν, που έδωσε στις Σποράδες, στην Εύβοια και στη Χαλκίδα, -στην οποία έζησε κι ο Γέροντας Πορφύριος κι απ' την οποια καταγόταν κιόλας, (και μου έκαναν και δώρο απροσδόκητα και το βιβλίο του που όλο έλεγα να το πάρω και δεν το έπαιρνα)-, τέτοιον καλό Μητροπολίτη και τόσους καλούς ιερείς και ποίμνιο άξιο και φιλότιμο. Όλους τους ευχαριστώ για τη μεγάλη δωρεά που μου έκαναν να ζήσω μαζί τους τέσσερις αξέχαστες μέρες.
17 Σεπτεμβρίου, Αγίας Σοφίας, μητέρας των αγίων θυγατέρων της, της δωδεκάχρονης Πίστης, της δεκάχρονης Ελπίδας και της εννιάχρονης Αγάπης, Αγίας Αγαθόκλειας και Αγίας Θεοδότης. http://aerapatera.wordpress.com/2013/09/17/η-αγία-σοφία-μετά-των-θυγατέρων-αυτής-π/
No comments:
Post a Comment
Σχόλια