Σαν άπιστη γυναίκα που φεύγει κι επιστρέφει στη συζυγική κλίνη ήταν η χθεσινοβραδινή βροχή. Κι όσο απομακρύνεται δεν ξεκολλάς το μυαλό σου απ' τη νοσταλγία της, ο θυμός σου δε λέει να μερέψει, το μίσος σου για τον αντίζηλο εραστή δηλητηριάζει το αίμα σου θανατηφόρα, κι όσο επιστρέφει τόσο γλυκύτερη γίνεται, τόσο πιο ποθητή που όλα τα ξεχνάς σαν να μη σε πρόδωσε ποτέ, σαν να μην πρόκειται να ξαναφύγει, να είναι δική σου περισσότερο απ' το σώμα σου. Και στο δόσιμό της το δηλητήριο γίνεται φάρμακο, η απιστία ακρογωνιαίος λίθος της πίστης που θα στηρίξει σε ισχυρότερα θεμέλια την αγάπη. Μέχρι που τα τόσα πήγαινε-έλα της σου μαθαίνουν κάποτε πως έννοιες όπως, δική μου, και δικός της, είναι τόσο απατηλές και τόσο λίγες μπροστά στη φωτιά του έρωτα, που πέφτεις στα γόνατα μόνος στο πυκνό σκοτάδι της απουσίας και σιγοψιθυρίζεις ασυναίσθητα κι αναίσθητα: ας φεύγει όποτε θέλει, μα κάπου κάπου να έρχεται και σ' εμένα τον φτωχό για να υπάρχω στις αναλαμπές του ερχομού της κατ' εικόνα του Έρωτα...
